Stanôtt a t'ho insugnè

Stanôtt a t'ho insugnè

Stanòtt a t'ho insugnè,

i eren passè trènt ânn,

in pî in mèzz a un bèl prè,

f avev un poc d' affân.

 

La tèsta quèsi bianca,

la cèrga evidenziè

par quèlc cavì ch' al manca

e sèmper un poc spnè.

 

Con un baston in man

atèis a dôu panchéin,

et guardev lé poc luntan

i zûg ed q' i fandséin.

 

Dû ed lour i t' an guardè

e i f han fat un surrîs

e in t' i ûcc a t' è passè

p'r un att'm al paradîs.

 

«Ciao nonno» i han salutè

i nuster anvudén.

«Stai bene'?» i han salutè

e pò i t' han dè un basén.

 

T'i è fatt una carèzza.

t' i è détt che t' hai vlev bèn.

Dio, quanta tenerèzza

vèdrevv lé tott insèm!

 

E mé lé poc luntan

a v'ho ciamè tott trî

e pòcon una man

e v' ho insgumbiè i cavî.

 

Dôu ciacher, una brazzè

e po' a turné a zughèr

e no una passeggiè

a s' inavièn a fer.

 

Dû pass acsé pian pian,

e po' as vultèn a guardèr

e lour con una man

is tour' n a salutèr.

 

Stanôtt a t' ho insugnè,

piò vècc, mo insèm a mé,

sperèn che la realtè

l' avanza propri acsé.

 

E adĕss, appèna zdè,

a t'ho vést qué con mé,

pianén a t' ho basè

e a un son stricchè piò a té'!

 

 

 

 

Poesia di Luisa Ragagni

Tratta da "Tra poesia dialettale e lavoro contadino", Centro Sociale Funo, 2000

Premiata come "Al miaur ed Castèl Mazou!" al concorso "Il Lirone d'oro", edizione 1999