Stanôtt a t'ho insugnè
Stanòtt a t'ho insugnè,
i eren passè trènt ânn,
in pî in mèzz a un bèl prè,
f avev un poc d' affân.
La tèsta quèsi bianca,
la cèrga evidenziè
par quèlc cavì ch' al manca
e sèmper un poc spnè.
Con un baston in man
atèis a dôu panchéin,
et guardev lé poc luntan
i zûg ed q' i fandséin.
Dû ed lour i t' an guardè
e i f han fat un surrîs
e in t' i ûcc a t' è passè
p'r un att'm al paradîs.
«Ciao nonno» i han salutè
i nuster anvudén.
«Stai bene'?» i han salutè
e pò i t' han dè un basén.
T'i è fatt una carèzza.
t' i è détt che t' hai vlev bèn.
Dio, quanta tenerèzza
vèdrevv lé tott insèm!
E mé lé poc luntan
a v'ho ciamè tott trî
e pòcon una man
e v' ho insgumbiè i cavî.
Dôu ciacher, una brazzè
e po' a turné a zughèr
e no una passeggiè
a s' inavièn a fer.
Dû pass acsé pian pian,
e po' as vultèn a guardèr
e lour con una man
is tour' n a salutèr.
Stanôtt a t' ho insugnè,
piò vècc, mo insèm a mé,
sperèn che la realtè
l' avanza propri acsé.
E adĕss, appèna zdè,
a t'ho vést qué con mé,
pianén a t' ho basè
e a un son stricchè piò a té'!
Poesia di Luisa Ragagni
Tratta da "Tra poesia dialettale e lavoro contadino", Centro Sociale Funo, 2000
Premiata come "Al miaur ed Castèl Mazou!" al concorso "Il Lirone d'oro", edizione 1999