La solitudin

 

Solitudin l'è q'al quèl

che al prém dé al fa dîr: «Che bèl

semp' r in mèzz a tant caséin

stèr in pès un mumintéin!».

 

 

Dòp 'na stmèna da par sé,

pian pianén as cambia idè:

con gli urècc un po' arsurè

at piasrévv 'na ciaccarè.

 

 

Dòp un mèis po: ste sicur,

i van bèn anc i sunadur

parché ormai a s'è annuiè

dal silènzi esagerè.

 

 

Se po' as taca a scorrer d'ânn,

al finess che at vin l' affânn

e po' as dvènta inucaré,

guai al mond ardus' r acsé!

 

 

Solitudin? sé, p'r un plén,

l' é méi stèr int al casén,

brisa srèret semp'r in cà,

va un po' a spàss par zii o par d'là.

 

 

Se t'è inciòn che al sta con té

sèra l'ôss e ad sîra o ad dé

zèirca un póc ed cumpagnî

e la tourna l'allegrî!

 

 

 

 

Poesia di Luisa Ragagni

Tratta da "Tra poesia dialettale e lavoro contadino", Centro Sociale Funo, 2000