Solitudin l'è q'al quèl
che al prém dé al fa dîr: «Che bèl
semp' r in mèzz a tant caséin
stèr in pès un mumintéin!».
Dòp 'na stmèna da par sé,
pian pianén as cambia idè:
con gli urècc un po' arsurè
at piasrévv 'na ciaccarè.
Dòp un mèis po: ste sicur,
i van bèn anc i sunadur
parché ormai a s'è annuiè
dal silènzi esagerè.
Se po' as taca a scorrer d'ânn,
al finess che at vin l' affânn
e po' as dvènta inucaré,
guai al mond ardus' r acsé!
Solitudin? sé, p'r un plén,
l' é méi stèr int al casén,
brisa srèret semp'r in cà,
va un po' a spàss par zii o par d'là.
Se t'è inciòn che al sta con té
sèra l'ôss e ad sîra o ad dé
zèirca un póc ed cumpagnî
e la tourna l'allegrî!
Poesia di Luisa Ragagni
Tratta da "Tra poesia dialettale e lavoro contadino", Centro Sociale Funo, 2000