Mamma

Mama,

ma da chi it stè inventè

al no m l'è dimondi bel

l'è facil da pronunzier

l'è al prem che as'impera a balbeter

l'è l'ultum che as ries a implorer.

 

Par i fiu ti la piò bela

quand ien cinen

ti racont una zirudela

ti sampar atenti

t’vu chi crasan ban

tat preocup anch

par qual che al sra al so dman.

 

Quant amour iet de

quant ban iet riserve

quant sacrifezi et avò da fer

parchè gninta ai psess mancher.

 

Par i to fiu ti sampar mobilitè

gninta t'aiè fat mancher

ti sampar pronti a der

fairma t’an ries brisa a ster.

 

Mama,

tè in mod particùler

un monumant at duvren fer

tir anch dimondi zouvna

quand al marè i t'an eliminè

tri fiu te arlivè.

 

Quand la guera l'è finè

te t'ir da par tè

ma con determinazion

te purteè a termin la to mission.

 

Ai steva tramuntand al soul

con la vous basa per al dulour

pronunzies cal parol què:

«La veta l'an fines què;

ades un toca a mè».

 

Ta ti fata rispeter e aprezer

ta se fat capir al parchè

tanti medar cume te

agl’ien avanze da par sé.

 

Mama

ti sampar qualla anch par I'avgnir

quast l'è un nom che

al nà da sparir.

 

Ti adorabil

ti la mama at tot quant.

AI to nom al dà aiut sicuraza e confort

anch se ti in fen ad veta

ormai t'an ila fe piò.

Mama mama aiutum che a n'in pos piò.

Ma se t" an gn" i fos ste tè

al mond al sre bela finè.

 

 

 

Zirudella di Renzo Marchesini

Tratto da ”Tra poesia dialettale e lavoro contadino”, Centro Sociale Funo, 2000